miércoles, 3 de julio de 2024

Me parió el mar y me dejó allí fuera de control



 Renací en el mar y volví a vivir, la vida se fue y volvió, volvió la vida en otra forma y dimensión, sin pies, ni manos pero volvió.

El parto fue rápido un par de segundos más o menos, y todo sería igual, sin embargo mi persona era totalmente diferente, el mar me había parido y me dejó allí fuera de control, a partir de aquel día la resiliencia sería mi bandera sin haber oído hablar de ella.

Había nacido roto en el limbo de una sociedad incrédula para gente como yo, rota tras un accidente de playa, de trabajo, de coche…, gente por otro lado con tantas ganas de vivir como antes pero con poquísimos recursos, era imposible seguir a una sociedad tan hecha para que le gustara el prójimo aunque se hubiera “roto”.

Dispuesto a seguir tras aquel conato de intentar robarme la vida fácilmente, con fuerza ansié todo lo que volviera a respirar sobre la tierra y sin preámbulos empecé una nueva andanza aunque la sociedad, la administración, la política…, procuraran ponerme todas las trabas que se puede uno encontrar en un camino tan irreal como es una vida plena.

Ha merecido la pena, merece la pena, me quedé en pelotas en aquel fulminante episodio, ahora vestido, no con ropa fina sino con ropa remendada por todo lo que he vivido después de aquel porrazo.

La vida, mi vida acompañada por mi familia y mis amigos es lo único que tengo y he tenido siempre, cuando con más intensidad la viva será un placer vivirla y más satisfecho me encontraré en mi viejo armazón aunque esté inmóvil.

Yo era, yo era, no, yo soy una persona corriente que ha llegado a la conclusión de que buena parte de la sociedad no nos conoce, no me conoce…

Ahora roto, sigo siendo guapo y con canas y sentado, pero sobre todo sigo "despierto" y vivo.

03-07-24


8 comentarios:

anhimo dijo...

Cristina:Buah tío me he emocionado leyéndote! 🥹 Qué potente y bonito!!!! 🙌🏽🙌🏽🙌🏽🙌🏽🙌🏽Lo comparto en mis historias de insta.

Virginia dijo...

La piel de gallina.

Sabatoli dijo...

Mercès maco! Ets meravellós, bo i savi. Un exemple i una inspiració!
Don Andrés...

Ana Mª Herraiz dijo...

Como siempre una gran reflexión de un gran hombre.
He conocido a mucha gente a lo largo de mi vida, pero te aseguro que ninguno con con la disposición y el empuje que tu tienes.
Felicidades

anhimo dijo...

M.j: Preciosoooo. Gracias por compartir. Totalmente de acuerdo con la frase "guapo con canas".

Despierto y vivo
Una abraçada
Josep

anhimo dijo...

Nuria: Uf, Andrés, no se ni que decir.... Sobrecogedor!!!!

Anónimo dijo...

Gracias por desnudarte con esa fuerza, seguro que ayudara a los que tienen problemas serios, y a los que se agobian pensando que tienen problemas, todo es tan relativo. Un fuerte a razo

Anónimo dijo...

Arriba fins al fons, més vital impossible i més carregat de capacitat d’incidir per tal que la societat canvii, també impossible i a sobre ens emociona.
Andrés, quina sort poder llegir-te!!!
Una abraçada enorme, cavaller de lluites per la vida!